Time to move on

Zo, feestdagen weer achter de rug, tijd voor een schrijfseltje!
Veel bijzonders hebben we niet gedaan buiten de feestdagen dus daar zullen we jullie niet mee vermoeien. Voornamelijk gewerkt en bezig geweest met spulletjes verzamelen voor de camper.

Op pad
We gaan namelijk over een weekje al op pad! 8 januari de laatste werkdag, 9 januari ons appartement uit en dan kan het avontuur beginnen. Het plan is om grofweg met de klok mee rond te rijden, dus Melbourne – Adelaide – Perth – Darwin – Alice Springs – Cairns – Sydney. Een tocht van 15.000 km als je gewoon netjes op de snelwegen blijft, dus ik reken erop dat we eerder 20.000 zullen rijden. We hebben een maand of drie de tijd, dus we zullen per dag iets meer km’s weg moeten trappen dan in Nieuw-Zeeland, maar de wegen zijn hier gelukkig ook wat fijner. Nouja fijn, rechtdoor en vlak in ieder geval. Gemiddeld zal het dus wel sneller gaan, het is alleen een tikje saaier.

Ons relatief incomplete campertje is inmiddels vrijwel compleet, alleen de Lonely Planet en een handig campeerboek ontbreken nog. Helaas worden die krengen weinig 2ehands aangeboden hier, maar we blijven nog maar even door zoeken! Wel hebben we inmiddels een waterfles, jerrycan voor extra benzine, bestek, pannen, glazen, een 2e accu, stopcontact voor de laptop en een hoop andere zooi bij elkaar verzameld. Tweedehands in goede staat of nieuw bij de K-mart vandaan, waar alles spotgoedkoop is. Wel lekker :)

PS: het bovenstaande is allemaal vorige week al geschreven.


Kerst
Het vorige blogje eindigde vlak voor de kerstborrel, die na een enigszins suf begin bijzonder gezellig vervolgde, was leuk! De brakte de vorige dag iets minder, maar dat hoort erbij haha. De kerstborrel op Ramona’s werk was zo gezellig dat we haar telefoon niet meer terug gezien hebben, dat was dan weer wat minder.

Kerst zelf was uitermate goed te doen trouwens! Na een paar kwakkelweekjes qua weer trok het met kerst zo goed bij dat we lekker de hele dag op het strand gehangen hebben. Zakje wijn mee, ijsblokjes in een plastic bakje, koeltas en 2 wijnglazen.. onze dag kon niet meer stuk haha. En die begon ook al zo lekker met een heerlijk ontbijtje, stokbroodje, paté enz enz. Optimaal genieten noemen ze dat.
Tweede kerstdag was wat minder, beetje grijs en bewolkt. Dus lekker niets gedaan, rondje gereden, patatje gegeten en nog meer niets gedaan. Dat was het wel zo ongeveer haha.

Maar apart is het wel hoor, kerst met zulk weer. Echt een kerstgevoel kreeg ik er niet van, het lijkt meer alsof het thuis in Nederland wel kerst is maar hier niet. Ook de kerstmutsen op het strand konden daar niets aan veranderen. Het kerstsfeertje hangt er wel, inclusief bomen en alles, en je wordt gewoon door voorbijgangers een fijne kerst gewenst (moet je in Nederland eens proberen, dan kijken ze je maar vreemd aan denk ik), maar toch is het anders. Nouja, gelukkig had ik toch niet zoveel met kerst ;-)

Oud en nieuw
Kijk, daar heb ik dan wel wat mee! En dan is het leuk als je in Sydney bent want dat is een van de beste plekken ter wereld om Nieuwjaar te vieren. Voor de geinteresseerden, New York staat ook hoog dus als de portemonnee niet te ruim is, is dat een mooi en goedkoper alternatief ;)
Maar wij waren dus lekker in Sydney. Oudejaarsdag hier pakken ze goed aan, en zeker in de Harbour. Ik dacht eigenlijk dat er alleen vuurwerk vanaf de brug was, maar de haven zelf lag ook vol met pontons en zelfs de wolkenkrabbers in het centrum werden niet onbenut gelaten. En dat allemaal niet een keer, maar gewoon twee keer. Voor kinderen, families en ander volk wat middernacht te laat vindt, doen ze hier gewoon om 21.00 al een verdomd leuk vuurwerkje.
Nou, dat beloofde dus veel goeds! En waar ga je zoiets dan bekijken? Aangezien dit weleens een once-in-a-lifetime dingetje zou kunnen zijn besloten we naar de beste, en meest populaire plek te gaan, Mrs. Macquarie point. Dit is de beste plek omdat je het Opera House en de Harbour Bridge naast of vlak achter elkaar ziet, en ook nog eens op een perfecte afstand. Goed te fotograferen zonder noemenswaardig in te zoomen zeg maar, en ook gewoon leuk om te zitten omdat je aan het water zit en de bootjes enzo voorbij ziet komen.

We hebben oud en nieuw trouwens niet met zijn tweeën gevierd. Vrienden die we kennen van Big Hostel belden een paar dagen van tevoren dat ze vanuit Brisbane deze kant op wilden rijden om oud en nieuw mee te pakken. Nou gezellig! Beetje ruimte gemaakt in onze slaapkamer zodat Roy zijn luchtbedje kon uitrollen en Dyonne en Jos een goede parkeerplek aangewezen waar ze hun backpackerscar konden parkeren voor de nacht. Ze arriveerden ’s avonds de 30ste en onder het genot van een box of goon werden de plannen gemaakt.

Van die plannen, of in ieder geval de planning kwam natuurlijk weer weinig terecht dankzij die goon.
Dus iets later dan de bedoeling, rond een uurtje of half 11 ’s ochtends stapten we in de bus naar het centrum. Na de busrit en een wandelingetje door het centrum bereikten we iets wat naar de ingang zou moeten leiden, met een enorm grasveld voor de deur waar overal mensen stonden, zaten, lagen enz. Het zag er allemaal heel relaxed uit, totdat we ons realiseerden dat dat de rij was! Het mannetje met het bord “queue starts here” wist ons te vertellen dat de wachttijd ongeveer 4 uur was. Gelukkig hadden we verder geen haast, dus we hebben er maar het beste van gemaakt. Om en om in de rij, beetje kletsen met de Nederlanders die natuurlijk weer direct achter ons stonden (je komt ze altijd en overal tegen haha) en vooral nog niet aan de alcohol begonnen. Ons voorbeeldige gedrag werd beloond door het lot, want na 3 uurtjes waren we ‘al’ binnen. Best te doen al met al!

Leuk om te zien was ook hoe netjes iedereen zich aan de regels hield. Weinig voordringers, iedereen bleef netjes in zijn rij staan en niemand die liep te klagen of wat dan ook. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren haha. De enige mensen die ik heb zien voordringen waren overigens ook Nederlanders..

Anyway na 3 uur wachten konden we naar binnen. De controle was gelukkig zo slecht dat onze meegebrachte drank niet gevonden werd dus dat maakte de dag lekker goedkoop. Plekje gezocht, kleedje neergelegd, geïnstalleerd en wachten maar! Samira, waar we eveneens mee afgesproken hadden, was na 2 uurtjes wachten ook binnen dus we waren mooi compleet.

Rond half 4 zaten we op ons plekje, nog een kleine 9 uur wachten dus. Die tijd ging eigenlijk best snel voorbij. Rondje lopen, foto’tjes maken, kletsen, een mini-powernap, eten, drinken; dat was ongeveer onze tijdsbesteding. En ondertussen raak je dan wel weer aan de praat met andere mensen, die ook weer boeiende verhalen hebben over hun leven, reizen, ervaringen en gevoelens daarbij. Donders interessant, ook omdat ik er vaak veel in herken.

Zo ging de dag dus eigenlijk best vlot voorbij, daar in dat parkje. Eigenlijk is het niet veel meer dan een weg met wat gras links en rechts, maar toch zat er 20.000 man zonder dat het te druk of irritant werd. En het sfeertje had wel wat, dat massale picknicken. Het is denk ik wel een beetje te vergelijken met die die-hard concertgangers die dan drie dagen voor de deur gaan liggen. Alleen was het dan bij ons overdag, 25 graden, zonnig en vlogen rond de schemer de flying foxes weer driftig in het rond. Welcome to Australia. Had ik al gezegd dat ik het hier fantastisch vind?

Anyway, het familievuurwerk was al de bom, en ook erg handig om uit te vinden wat nu precies de ideale plek was voor ons. Helemaal vooraan was een pad wat vrij moest blijven, dus waren de hekken (anders donder je naar beneden) bedekt met zwart plastic. Wij Hollanders zijn daar natuurlijk iets te brutaal en inventief voor, dus rap dat plastic eraf gerukt voor een open zicht. Na de kinderknallers werd alles wel weer netjes terug geplakt, maar voor ons was het duidelijk.

Toen de laatste wodka’tjes naar binnen waren gegooid werd het tijd ons stukje hek weer in te nemen. Al kletsen verstreek de tijd, totdat ineens de teller op de Harbour Bridge begon terug te lopen van 90 seconden naar 0. Het hele park telde luidkeels mee tot het einde, waarna zo ongeveer het mooiste vuurwerk ooit de lucht in knalde. Een soort serene stilte, het gedonder van de knallen, het geflits van camera’s, het prachtig verlichtte Opera House, tientallen bootjes.. En natuurlijk gewoon de wetenschap dat we dit alles beleefden in het prachtige Australië en fantastische Sydney! We hebben staan janken als kleine kinderen, zo heftig, groots, mooi, gaaf en bijzonder was het hele plaatje.

Zo’n vuurwerk met de brug, het Opera House, leuke toffe mensen.. Niets kan daar tegenop, uren later zat ik er thuis nog van bij te komen. Echt bijzonder.

De volgende twee dagen zijn we lekker uit wezen brakken op het strand. Nieuwjaarsdag met hetzelfde clubje naar Dee Why Beach en daarna lekker met zijn allen gekookt, de dag erna naar Bondi. Vooral de 2e dag was perfect. Warm maar niet te, een klein windje, druk maar niet te.. Zo superrelaxed gewoon! Ik ben echt verliefd geworden op het strand.

Saying goodbye
De afgelopen week was ineens alweer onze laatste week, de tijd gaat snel. En veel sociaal leven hebben we niet aan gedaan eigenlijk, na 6 dagen werken ben je wel klaar met nog iets doen haha. Maargoed, weggaan zonder gedag zeggen is ook niets, dus deze week was druk en vermoeiend, maar ook enorm leuk. En lekker spontaan, zoals dat gaat met backpackers en reizigers onder elkaar.

Het even gedag zeggen bij Bart (degene die ons aan dit appartement heeft geholpen, en ook onze bus wel zou willen helpen verkopen) eindigde alweer veel later dan gepland, en de goontjes en Braziliaanse drankjes en vleesjes gingen er goed uit. Ze waren nog niet klaar met bbq-en dus we konden mooi een vorkje mee prikken.

Vrijdagavond kwamen Natalie (een Australische die we kennen van de feestjes) en haar beste vriend Tim langs voor pizza en bier. Liep natuurlijk weer finaal uit de hand allemaal, ze zijn maar blijven slapen, we hebben een nachtelijke duik genomen in de zee, kwamen de kroeg niet meer in vanwege ons te dronken gedrag en hebben in ons ondergoed terug van het strand naar huis gelopen. Kortom een nacht voor in de boekjes! En niet alleen daarom, ook vanwege de fantastische gesprekken over het leven, hardstyle en feesten. Die lui zijn zo dedicated, onvoorstelbaar gewoon. In de zomer komen ze weer naar Nederland om te feesten, ik kijk er nu al naar uit.

De volgende dag, ondanks de behoorlijke brakte, maar weer aan het socializen geslagen. Pre-drankjes, een heerlijk thais restaurantje, meer drank en deze keer wel een succesvolle poging om de kroeg binnen te komen. Heerlijk allemaal, behalve als je de dag erna gewoon moet werken. Ik was niet al te fris haha.

Inmiddels zijn we verder wel uitgeregeld en gedaan hier. Nieuwe bewoners geregeld voor het appartement, alle spulletjes gekocht die we nodig denken te hebben, en afscheid genomen van vrienden, collega’s, huis, huisgenoten (die zijn vandaag vertrokken), vaste klanten die je dagelijks ziet, en gewoon het leven hier. Het nadeel van reizen, alles is tijdelijk en eindigt alweer veel te snel. Je hebt het naar je zin maar moet weer verder, je beste vrienden zijn weer weg voordat ze echt je beste vrienden konden worden, en als je net ergens gesetteld bent heb je wel weer een reden om ergens anders te gaan kijken.

In ons geval de rest van het land, voor wat ongetwijfeld het avontuur van ons leven zal worden. De foto’s in het prachtige fotoboek waar Natalie mee aan kwam zetten gaven me al kippenvel, omdat ik weet dat we dat straks ook allemaal gaan zien. Met ons bed in de achterbak en de wereld aan onze voeten, met een lange maar mooie route voor de boeg, aan de start van iets waarvan je nu al weet dat het enorm diepe indruk gaat maken en achterlaten. Zulke momenten zijn zeldzaam, bijzonder en mooi.

Maar dus ook wel wat mixed feelings. We zullen de dingetjes van werk, de mensen en Dee Why zeker gaan missen. Aan de andere kant kijken we uit naar de reis waar we morgen aan gaan beginnen, maar aan de (volgende) andere kant is het ook wel weer depressing omdat je weet dat het ook weer zal eindigen, en we dan toch echt weer naar huis moeten. Ik moet er nog even niet aan denken.

Eerst Dee Why morgen maar eens achter ons laten, een nieuwe fase van onze reis, en misschien wel ons leven beginnen, en zien wat Australië deze keer zal brengen. Een deel van de route is hetzelfde als wat Steven deed in 2009, maar toch zal alles anders zijn. Hoe dan ook; indrukwekkend, emotioneel, spannend, bloedmooi en life-changing zal het wederom worden. En Australië zal zich alleen maar meer in ons hart gaan nestelen..


Lief van ons