On the road!

Ja, inmiddels zijn we al meer dan twee weken op pad. En oh wat is het vet! Hoe mooi, gaaf, bijzonder, apart en spannend. Op en top genieten. 

Blue Mountains (maandag-dinsdag-woensdag 9-10-11 januari)
Maar laten we beginnen bij het begin. Zoals gewoonlijk liep het opruimen, inpakken, boodschappen doen enz allemaal wat uit, waardoor we uiteindelijk pas in de middag Dee Why achter ons lieten. Eerst nog even langs de mall geweest om schoenen en slippers voor Ramona te scoren, en een Lonely Planet voor het algemene doel. Natuurlijk kwamen we met meer naar buiten dan dat, ook een lekker luchtje en kek hoedje waren onderdeel van onze aankopen.
Maargoed, we konden gaan. Op het gemakje richting de Blue Mountains gereden, en onderweg nog even naar het Regatta Centre in Penrith gereden om te kijken hoe het terrein van Defqon Australië er nu bij lag. We waren toch in de buurt!

Rond etenstijd arriveerden we in de Blue Mountains, en na aankoop van een aansteker konden we dan eindelijk ons eerste potje koken op de gas stove. Lekker simpel pasta en bonen, maar wel lekker. Verder nog wat rond gereden links en rechts, en uiteindelijk geslapen op een parkeerplaats van een parkje bij een look-out. Die look-out was er voornamelijk voor de Gordon Falls, die dankzij de droogte vrij weinig voorstelden. Het fantastische uitzicht over de Jamison Valley was wel briljant. Een vallei vol bomen, rotswanden aan de zijkant, en de kenmerkende blauwe waas (vandaar blue Mountains) die boven de bomen hing. Echt gaaf! Een hele mooie plek.
Daarna nog wat rondgewandeld over de paden enzo daar, was ook wel aardig.

Het leuke van het slapen in zo’n natuurlijke omgeving zijn natuurlijk de dieren. De kangaroo’s zitten daar niet, maar wel een hoop leuke vogels. Cockatoo’s die lekker rondvliegen en vanalles zitten te blèren, en Kookabarru’s! Die grijze bolletjes die heel goed doodstil op een tak kunnen zitten tot ze iets eetbaars zien lopen op de grond, maar ook heerlijk hard en mooi kunnen zingen. Heerlijk wakker worden zo.
Na onze rondjes bij Gordon Falls wilden we naar Wentworth Falls maar onze bus dacht er anders over. Hij wilde maar niet op toeren komen, sloeg af heuvelop enz. Na een uurtje klooien bereikten we eindelijk een garage, waar ze ons weer op weg geholpen hebben. Volgens de monteur lag het aan de koppakking, maar toen de motor afgekoeld was en het coolingsystem volledig bijgevuld was liep ‘ie alweer als een zonnetje. Voor de zekerheid toch maar een flesje additief erin gegooid wat eventuele lekjes moet dichten, en ook meteen het achterlicht laten fixen.

Daarna zijn we alsnog naar Wentworth Falls gereden en daar de look-outs en wat walks gedaan. Wederom mooie vergezichten, blauwe waas, en deze keer wel een fatsoenlijke waterval. Op de weg terug kwamen we een park met bbq’s tegen, een aangezien het lekker weer was moesten we maar eens beginnen met deze ozzie tradition! Vleespakketje gehaald bij de Coles, wat bbq-tools bij de K-mart, en eten maar! Was verdomd lekker. In ongeveer elk dorpje is wel ergens een park met een elektrische bbq die je meestal gratis kunt gebruiken, echt een fantastische uitvinding! En ze staan ook nog eens in mijn navigatie, dus we hebben ze meestal zo gevonden. Helemaal top.

Tijdens de afwas zagen we ineens mooi avondlicht opkomen, dus we zijn snel in de auto gesprongen en naar de Three Sisters gereden om de rood-roze zonsondergang boven de vallei te bekijken. De Three Sisters zijn een beetje de commerciële highlight hier, met betaald parkeren, een viewing platforms waar half Australië op past en Japanse vertalingen. Nouja bijna dan ;-) Ik denk dat de busladingen Japanners het wel zouden waarderen.
Het was inmiddels te donker om de Sisters nog goed te fotograferen, dus dat hebben we de volgende ochtend maar even snel gedaan.

Canberra (woensdag 11 januari)
Daarna koers gezet naar Canberra, een redelijk oninteressant stadje wat ze maar tot hoofdstad gebombardeerd hebben omdat Melbourne en Sydney er beiden te hard om ruzieden.
Canberra is een uurtje of 3-4 rijden van de Blue Mountains, een prima afstandje dus. De weg er naartoe was redelijk schappelijk, 2 banen per richting enzo. Het waaide wel enorm hard dus echt lekker reed het niet, maar ok. We rijden ook maar 90 met de bus om een beetje zuinig te rijden, dus het was wel te doen allemaal. Onderweg nog gestopt voor een bakje koffie in een of ander Australisch dorpje in de middle of nowhere, altijd leuk! De koffie was lekker.

Rond etenstijd bereikten we Canberra, een stad waarvan ze al bedachten dat het hoofdstedelijk moest worden voordat het groot werd. Plek zat dus om het ruim op te zetten, en dat was te zien. Veeeel parken, een enorm winkelcentrum, veel parkeerplek en de hoofdwegen waren minimaal 4-baans. Van files hebben ze hier nog nooit gehoord denk ik.
In een park aan het lokale meer hebben we ons eten gekookt (lekker aan het water eten, de trimmers en fietsers keken wel wat vreemd, maar who cares?) en daarna maar eens de toerist uit gaan hangen. Het was inmiddels doodstil op straat (Canberra is bepaald niet bruisend) dus we konden lekker Japans doen. Ergens heen rijden, even snel illegaal parkeren bij een bushalte (of gewoon midden op straat), fotootjes en weer door. Zo hadden we alle highlights wel gezien in een uurtje of 2, prima programma dacht ik zo! Naar binnen, guided tours en entrance fee’s zijn niet zo ons ding dus dit was prima zo.

En dan is Canberra eigenlijk best leuk! Zoals gezegd groots en ruim opgezet, veel groen, en vooral veel mooie gebouwen. Het parliament house is prachtig, het oude is ook niet verkeerd en dat staat weer allemaal in één lijn met het ANZAC War Memorial. Een beetje naar het idee van de Arcen in Parijs, of de belangrijkste punten in Washington (van horen zeggen). Maar in Canberra staat er dan natuurlijk helemaal niets tussen, alleen wat wegen, het meer en een donders brede boulevard / parade/ avenue, een enorm brede straat in ieder geval. Langs diezelfde avenue staan ook veel monumenten voor andere oorlogen waar Australië zich mee bemoeid heeft, zoals een Spaanse oorlog, de Vietnam oorlog, de Korea-war en natuurlijk WOII.

Tot slot hebben we een paar rondjes door de Embassy-area gereden. Alle embassy’s zitten hier in dezelfde wijk, en omdat ze allemaal zelf hun gebouw mochten ontwerpen kijk je je ogen uit. Duitse degelijkheid, Maleisische tempels, Indiase Tash-mahal-type ontwerpen enz, erg leuk om te zien allemaal. Natuurlijk ook even gestopt en geposeerd bij ons stukje vaderland in Australië, inclusief driekleur en Hollandse leeuw.

Prima avondje dus! De reis naar Melbourne voor de volgende dag was een lange, dus we hebben alvast een uurtje gedaan voor we gingen slapen. We sliepen wederom in een nietsbetekend Australisch stadje, gezellig op de parking van de speeltuin. Helaas was het ijzig koud.

Melbourne (donderdag-vrijdag-zaterdag 12-13-14 januari)
Donderdag overdag hebben we goeddeels besteed aan kilometertjes maken, op weg naar Melbourne. Rond een uur of 18.00 kwamen we aan bij mijn tante Els die in Melbourne woont. Uiteraard mochten we weer blijven slapen, werden we verwend en verzorgd. En dan kwamen we nog vrijwel onaangekondigd ook haha. Is typisch Australisch denk ik, dat gastvrije. Els, dankjewel!

Vrijdag en zaterdag hebben we in Melbourne zelf besteed. Vrijdag vooral rondgelopen door het centrum en Victoria Market bezocht om goedkoop souvenirtjes te scoren. Ook zijn we naar St Paul’s Cathedral geweest om kaarsjes aan te steken voor mijn oma (traditie, mens is bijna 101), Ramona’s moeder en de overleden vader van vrienden in Ierland (op verzoek). Daarna nog wat langs de Yarra rivier gelopen, 10 minuten naar het casino geweest (we stonden op winst dus snel wegwezen), een biertje gedronken en een prima patatje naar binnen gewerkt.

Zaterdag zijn we wat gerichter te werk gegaan. The Royal Exhibition Building bezocht omdat het gebouw en park eromheen zo mooi zijn, vage graffitistraatjes doorgelopen en het Australian Center for Contemporary Art bezocht omdat we ons vleugje contemp-art in Sydney moesten missen omdat het museum dicht is wegens een verbouwing. Ook deze keer weer genoeg leuke, vage space-dingen in dit museum, we hebben ons weer uitzonderlijk goed vermaakt. Een ander hoogtepunt van de dag was de Hollandse winkel, waar we ons aardig hebben laten gaan haha. Toch wel lekker dan, die Nederlandse koekjes, mayonaise en kroketten.

’s Avonds zijn we bij mijn neef Peter langs geweest om ff bij te praten, een biertje te drinken en een hapje te eten samen een vriendin van hem (en hijzelf natuurlijk). Was wederom weer erg gezellig.

Het weer in Melbourne was goed fris trouwens, rond de 15-20 graden slechts! Maar dat is in een stad misschien maar beter, met 35 ofzo wordt het al snel te warm.
Al met al 2 prima dagen in Melbourne gehad, en Steven vond het nog leuker dan de eerste keer ook. Gezelliger met zijn tweeen, een beter moment in de reis, en op de een of andere manier komen de indrukken die je opdoet beter door als je het land al een beetje hebt leren begrijpen ofzo.


Great Ocean Road (zondag-maandag, 15-16 januari)
Boy, wat hadden we hier zin in! Ik kan me nog herinneren van 2009 dat het erg mooi was, en dat ik tegen mezelf zei “hiervoor ben ik naar Australië gekomen”. Zo mooi, natuurlijk, prachtig; echt een wereldwondertje. We hadden dus mooie dagen in het vooruitzicht. Het werkte ook goed mee want het zou weer lekker 30 graden worden, goed passend bij de stranden enzo daar.

’s Ochtends tante Els gedag gezet en koers gezet naar het nog bewolkte Bell’s Beach bij Torquay. Vanaf daar begint de Great Ocean Road (GOR) echt. De weg slingert zich een paarhonderd km over de kliffen en langs de stranden. Dat stuk hebben we zondag gedaan. Kilometers lang goudgele stranden, zon, brekende golven, het geruis van de zee, en een azuurblauwe zee naast ons! Briljant gewoon. Het was allemaal nog wat extra mooier dankzij onze Australische zonnebrillen. Omdat de zon hier zo fel is zijn zonnebrillen big business, worden ze gesubsidieerd door de overheid en is er veel, ruime en kwalitatief goede keuze. We hebben in Sydney twee goede brillen gekocht, niet heel goedkoop maar het geld dubbel en dwars waard! Zeker als je bedenkt dat ze in Nederland misschien wel het dubbele kosten.

Anyway tijdens onze tocht over de kliffen natuurlijk veel uitgestapt bij alle look-outs, foto’s gemaakt, onze voetjes in de koude zee gestoken, genoten en om ons heen gekeken. De foto’s zullen boekdelen spreken.
Ook hebben we nog een korte bushwalk door een eeuwenoud regenwoud gedaan. De muggen waren wat minder leuk, maar verder was het erg mooi door de enorme en oude bomen en het zonlicht wat zo links en rechts door de takken viel. Verder had Steven weer nieuwe instelopties op zijn camera ontdekt die voor extra mooie foto’s zorgden, dus hij was helemaal in zijn nopjes. Misschien toch maar eens een DSLR kopen?

Dankzij wat tips out de Lonely Planet hebben we ook onze eerste koala en kangaroo’s van de reis gespot! Toch wel bijzonder, van die diertjes die alleen op dit land/continent leven en je eigenlijk alleen maar kent van tv of de dierentuin.

Het eindpunt van de dag was The Twelve Apostles, 7 rockformations in de zee die zijn ontstaan doordat het land waar het ooit aan vast zat al verdwenen is door erosie. Die plek heeft iets magisch, en dat wordt alleen maar mooier bij een goede zonsondergang. En laten we nu net een prachtig zonnige dag gehad hebben, met een enkel sluierwolkje! Perfect voor een zonsondergang. We waren goed op tijd dus na de foto’s met normale zon hebben we lekker een paar wijntjes gedronken voor de avondkleuren goed op kwamen en de camera weer aan het werk moest. We waren niet de enige fanatiekeling trouwens, vooraan bij het hekje stond het vol met mensen met dikke camera’s op statieven enz.

De zonsondergang was naar verwachting, prachtig. Schitterende kleuren, de apostles stonden er schitterend bij en de lucht lichtte prachtig op om daarna langzaam te doven. En daar sta je dan op zo’n uitkijkpuntje, tigduizend kilometer van huis, met je neus naar Antartica gericht, te genieten van een prachtige plek. Zoiets neemt niemand je meer af! En het is de 2e keer ook nog erg leuk haha.

Een andere leuk dingetje van die plek zijn de pinguïns, al bestaan ze officieel geloof ik niet. Om het niet té toeristisch te maken wordt nergens vermeld dat bij zonsopkomst en na zonsondergang de pinguïns over het strand rennen. Steven kwam er in 2009 bij toeval achter omdat hij nogal treuzelde met terug gaan naar de bos, en allemaal zwarte stipjes over het strand zag bewegen.

Nu waren we dus op de hoogte, dus mooi nog even blijven plakken om de kleine diertjes vanuit de branding hun schuilplaatsen te zien opzoeken in de struiken aan de andere kant van het strand. Het hele verschijnsel is heel grappig doordat ze nogal schuw en wantrouwend zijn. Het duurt dus wel even voor ze allemaal tevoorschijn durven te komen en het op een lopen zetten.

Eerst komen er dus een paar tevoorschijn, die een paar meter lopen en dan weer blijven staan. Na verloop van tijd komen er dan wat meer, en durven ze ook wat verder. Maar soms ruiken ze dan ineens weer onraad, om vervolgens rechtsomkeert te maken en zo hard mogelijk de zee weer in te rennen. Of ze staan net klaar om te gaan lopen en vallen als kegels op een bowlingbaan om doordat de golf iets te groot is. Waarna ze natuurlijk weer met de terugstroom mee de zee in gesleurd worden. Weer opnieuw beginnen dus. En dan durven ze natuurlijk nog steeds niet meteen, waardoor er flink heen en vervolgens weer terug gerend wordt. Het hele verschijnsel duurde dik 20 minuten en de groep van uiteindelijk 2-300 pinguïns brak in drieën. Een groep was binnen, een groep stond op elkaar gepakt midden op het strand te wachten tot het niet aanwezige onheil weg ging, en de rest stond nog steeds bij de branding. Uiteindelijk hebben al die arme, schuwe diertjes hun schuilplaatsjes wel veilig bereikt.

Na een potje avondeten (noodles, lekker makkelijk en kansloos) zijn we nog even terug gelopen naar het uitkijkpunt om de sterren te checken. Alle beren stonden netjes aan de hemel en de melkweg deed ons weer kwijlen van genot.


The story continues..
next time! Anders wordt het wel een hele lange lap om doorheen te lezen ;-)


Liefs van ons