The last bits

Jullie hadden nog een blogje van ons tegoed! We zijn inmiddels natuurlijk alweer 2 weken thuis, maar onze monsterblog (hij schijnt inmiddels al dik over de 100 pagina’s te zijn, wat gaat dat ongemerkt hard) is nog niet eens af.

35-uur trip

Het laatste verhaal eindigde vlak voordat we aan onze ‘fijne’ reis naar Koh Phangan zouden beginnen. Een uurtje of 35 ofzo lang, tig vluchten en nog wat bootjes tussendoor. Heerlijk.

Soepel ging het gelukkig wel, op zich. Tot aan Kalibo niets aan het handje. Vanaf Kalibo zouden we naar Manila vliegen. Het enige probleempje wat zich opdoemde was pinnen, want we kwamen net niet uit met onze peso’s. En aangezien je in Manila nog departure tax contant mag aftikken voordat je ergens heen kan, moesten we dus nog ff peso’s scoren. Op Boracay kwam dat niet zo uit dus we zouden het in Catlican wel even doen, waar de ferry heen ging. Maarja, ATM kapot! Nou goed, loopt vast wel los dachten we, no worries!

Maargoed, in Kalibo begon de lol. We hadden in Manila 2 uur de tijd om bagage op te halen, opnieuw in te checken, dus nog een pinautomaat te vinden die het deed (die we de vorige keer niet konden vinden in die terminal, dus de vraag was of ‘ie er überhaupt wel was eigenlijk), door de douane, stempeltjes, visa-shit en het vliegtuig weer in. 2 uur zou genoeg moeten zijn, maar in iets minder ontwikkelde Aziatische landen weet je het maar nooit. Maar wie niet waagt, wie niet wint! Dus lekker toch gewoon geboekt.

Daar kregen we ietwat spijt van. Ons vliegtuig stond namelijk een kwartier voor vertrektijd nog gewoon aan de grond in Manila, dus reken maar op 2 uur vertraging. Probleempje! Het vriendelijke ground-personnel-meisje riep eerst nog naïef dat het wel goed zou komen, maar we wisten haar gelukkig te overtuigen dat alleen een mailtje naar Manila dat we ‘iets later zouden komen’ ons niet ging helpen. Godzijdank was het allemaal dezelfde maatschappij, en zou er een eerdere vlucht van Kalibo ook gaan. Gelukkig was die te laat, waardoor we nog net mee konden. Tegen de stroom in weer de douane terug door, opnieuw inchecken, wachten op de boarding pass terwijl een mannetje onze bagage op een ander karretje zou gooien, en weer snel de security door. Gelukkig kwam het allemaal goed.

Een wonder overigens hoor, op zo’n kutvliegveld. De wachtruimte voor de gate was misschien groot genoeg voor 100 man, het stond ramvol stoeltjes (zodat er 150 man ofzo kon zitten), je kon je kont niet keren en er zat ongeveer 300 man op hun vertraagde vluchten te wachten. Allemaal van die kakelende Aziaten enzo, chaos. En dan slecht verstaanbare omroepberichten erbij. En geen andere bron van informatie van die leuke informatieschermen die je op haast elk vliegveld wel ziet hadden ze hier niet. Kortom, chaos! Ik dacht dat het vliegveld gewoon zwaar verouderd was, maar volgens Google is het een paar jaar geleden nog helemaal geüpgrade. Dus…

In het vliegtuig lekker de crew zitten zieken door tegen iedereen te roepen dat we onze aansluitende vlucht wellicht gingen missen. Altijd leuk als ze voor je gaan bellen, regelen, en er mannetjes onderaan de trap staan die al op de hoogte zijn van je komst haha. Het golfkarretje dat ons snel heen en weer zou rijden ontbrak helaas. Al was het ook niet nodig, we waren prima op tijd en hoefden gelukkig nergens te wachten. Zelfs een werkende ATM vinden was geen uitdaging voor ons! Hulde zou ik bijna zeggen.

Achter de douane nog snel even een voedselpakket ingeslagen voor onze kampeeractiviteiten in Taipei, en we waren er klaar voor! In Taipei was het even zoeken naar een goede slaapplek, veel tips van sleepinginairports.net waren achter de douane, of afgesloten vanwege schoonmaakwerkzaamheden of verbouwingen. Gelukkig zijn we inmiddels creatief en avontuurlijk genoeg om toch een mooi plekje te vinden. Een leeg, matig verlichte hoek met rijen van 4 stoelen met armleuningen. Op zich kun je daar dus niet op liggen, maar met 2 tegen elkaar hou je toch een 50 cm breed stuk over tussen de leuningen waar je best kunt slapen. Zo gezegd zo gedaan, slaapzakje uitgerold en prima geslapen.

Thailand

De vlucht naar Bangkok was wel ok, het vliegveld van Bangkok zelf ook, en onderweg maar besloten te proberen meteen naar Koh Phangan te gaan, en niet een nachtje in Surat Thani overnachten. We hadden geen idee waar we dan zouden moeten slapen, waren ondanks de inmiddels al 24 uur durende reis nog niet volledig brak, hadden geen zin een dag te verspillen en onze bijzonder zieke magen hielden het net genoeg.

Dus op Surat Thani Airport een combiticket gescoord en met de gereed staande bus naar de ferry. In 2,5 uur overgestoken, pickup genomen naar Haad Rin (het leukste stukje Phangan) en ingecheckt in het resort waar we in 2010 ook geweest zijn. We hadden niet zo’n zin in iets nieuws zoeken, zo om half 10 ’s avonds.

Inmiddels waren we natuurlijk gesloopt. Ondertussen waren onze beide magen en darmen ook flink overstuur geraakt, waarvan precies weten we nog steeds niet.. De volgende dag hebben we dus echt 0,0 gedaan, amper ons bed uit geweest. Even bijkomen in de airco, wat internetdingetjes doen ter voorbereiding op de thuiskomst enz. En een wc om de hoek, ook wel prettig.

De dag erna zijn we wel braaf naar het strand geweest, waar het opmerkelijk druk was. Relatief dan, 100 man op een strand van 2 km lang en 100 meter breed ofzo. Heerlijk. Vorige keer was het rustiger, maar toen zaten we net een maandje verder het seizoen uit.

We voelden ons die dag wel al wat beter, dankzij de antibiotica die je in Thailand gewoon zonder de recept bij de apotheek kunt halen. En met een andere datum op de bon zetten hebben ze ook geen problemen, wel zo handig. We waren allebei totaal niet meer verzekerd namelijk. Ramona’s verzekering is sowieso maar 180 dagen aaneengesloten geldig, en Steven was vergeten aan zijn verzekering te melden dat we niet in februari, maar pas in april zouden thuiskomen.

Verder braaf droge rijst gegeten die dagen, geen bier, wel veel water. Het hielp gelukkig. Onze derde dag op Phangan stond in het teken van de Black Moon Party. Aangezien de Fullmoon niet in ons schema paste besloten we de Black Moon er dan maar in te gooien!

Voor de niet-kenners; de fullmoonparty is een soort van backpackersfeestje waar half Thailand op af komt. Reken op 20.000 bezoekers in het hoogsezoen, het feest duurt vanaf de schemering tot 13.00 de volgende dag ofzo, iedereen zit aan de emmers wodka, en als je het niet meer trekt kun je een tukkie doen op een stuk speciaal afgezet strand. Een beetje hyppie-achtig allemaal, maar toch ook weer niet te. Veel vage muziek zoals techno, goa, dubstep en andere ondefinieerbare dingen, fireshows (echt iets Thais, met fakkels gooien en touwtjespringen over een brandend touw enzo), en fluorescerende verf. Geen idee waar het allemaal op slaat, maar het hoort erbij en maakt de fullmoonparty tot iets unieks.

Maargoed, daar konden we dus niet heen. Omdat wel meer mensen dat probleem hebben, en om wat toeristen te trekken buiten die ene nacht per maand, zijn er ook halfmoon- en blackmoon partys. Wij dus naar de black moon, die ene nacht per maand dat er gewoon geen maan is. Qua concept volledig hetzelfde als de fullmoon, er komen alleen slechts een paarhonderd mensen op af en er is maar 1 muziekstage. Lekker compact en gezellig dus!

Overdag uiteraard rustig aan gedaan om energie te sparen, paar biertjes als bodem gedronken en rond middernacht arriveerden we op het strand van Ban Tai, waar de party was. Zoals online gelezen was het inderdaad, gezellig, niet te groot en volledig in de sfeer van de fullmoon.

Voor de ingang hebben we nog wat mooie schilderijen op ons lichaam laten zetten, dus we waren er helemaal klaar voor. Ramona een paar prachtige bloemen, en Steven een tijger op zijn kale achterhoofd. Kreeg ie veel positieve reacties op! Ramona vooral op haar Zweedse voorkomen haha.

Anyway het was een moddervet feestje! Omdat we er niet zo vroeg waren haalden we het ochtendlicht met gemak, en door de kleine opzet kwam je ook vaak en veel dezelfde mensen tegen, lekker gezellig. We hebben een potje flink staan dansen en grooven, heerlijk! Supervette muziek die goa gemixt met techno, je blijft maar gaan. Echt superdik.

Rond een uurtje of 7 werd het langzaamaan wel tijd om naar huis te gaan. Moe, gaar, en van het fantastische publiek waren alleen de grootste vaaghoofden en meest vieze mannetjes nog over.

De terugweg ging niet zonder slag of stoot aangezien de pickup taxidriver probeerde een slaatje uit ons te slaan, maar hij had de verkeerde voor zich haha. Aangezien we allebei zo dronken als een tor waren, waren we nog wel in voor een beetje vervelend doen, dus toen hij ons (tegen de afspraak in) niet voor de deur afzette wilden wij natuurlijk maar de helft betalen. Hij besloot uiteindelijk Steven als gijzelaar te houden, maar na wat dreigen met politie erbij halen besloot ie toch maar eieren voor zijn geld te kiezen en de helft aan te nemen.

Niet verrassend hebben we de dag (die allang begonnen was) wederom geen donder gedaan. Van onze ambitieuze plannen (duiken, scootertje huren, paar nachten ergens anders verblijven) kwam zo alles bij elkaar helemaal niets terecht, maar het was wel goed zo. Lekker uitrusten en wat aansterken, want dat was wel nodig.

Onze laatste 2 dagen hebben we dan ook als zodanig voortgezet. Uitslapen, ontbijten, strand, biertje, uit eten, drankje, drankje, slapen. Niet spannend, wel relaxed.

Onze reis naar Bangkok verliep voorspoedig, dus daarover geen nieuws. Op Kaoh San Road snel ons beoogde hostel gevonden, maar die wisten ineens helemaal niet meer dat we 5 minuten daarvoor een veel lagere prijs bedongen hadden. De groeten! We zijn maar meteen verhuisd naar het hostel waar we de dag erna onze spullen wilden dumpen overdag, voordat we zouden vliegen. Lekker goedkoop daar, 350 bath, maar geen airco.

Dat zouden we wel overleven dachten we. We wisten alleen niet dat dit jaar de zomer in Bangkok extreem warm was, en wij de 2 warmste dag van het jaar voor de boeg hadden. Dat betekent nog net wat vochtiger dan in Nederland, en ook een graadje of 10 warmer. Gevoelstemperatuur 40 graden, en zelfs van stilzitten ging je al zweten. Man wat was het warm! Niet normaal. Het water ging per liter naar binnen, we moesten echt rustig aan doen en zoveel mogelijk schaduw en verkoeling zoeken. En goed slapen zat er natuurlijk niet in met die pleurishitte en een gare fan. We zijn aan het einde dus ook maar iets vroeger naar het vliegveld gegaan, de airco in.

Maar eerst nog Bangkok dus. We waren eind van de middag op de plaats van bestemming, en hebben de rest van de dag gespendeerd aan shoppen, thais eten van stalletjes langs de straat (in Thailand kan dat wel zonder ziek te worden) en biertjes halen bij de 7Eleven. Lekker hoor!

De volgende ochtend was het 25 april, kortom onze laatste dag! Ineens was ‘ie aangebroken, na 7,5 maand ver weg zijn, rondtrekken, avonturen, belevenissen, indrukken en een periode die we ons hele leven niet meer zullen vergeten. Das raar, en het voelde ook helemaal niet als de laatste dag. Dat besef, dat we de dag erna weer ‘gewoon’ thuis zouden zijn, dat was er niet echt..

Op die laatste dag hebben we zoals gezegd niet teveel gedaan want het was bloedjeheet. Tuktukje naar een juwelier genomen, zodat onze driver gratis benzine kreeg en ons voor een prikkie naar Wat Pho wilde brengen, een van de mooiste tempels in Bangkok. Dit vanwege de enorme gouden liggende buddha, die het prachtig doet op foto’s. Het was erg druk maar gelukkig bleven de meeste mensen aardig weg uit de foto’s.

Lekker even rondgelopen en mooie foto’s gemaakt, met name van de delen die vorige keer in de steigers stonden. Daarna hebben we lekker lokaal een veerbootje naar de overkant genomen, naar Wat Arun. Ook daar even wat rondgekeken, en daarna nog lokaler met een lokaal veerbootje terug richting Kaoh San. De boot is best een goed vervoersmiddel trouwens in Bangkok, als je bij de rivier moet zijn. Het is erg goedkoop, de prijs staat vast dus geen gezeik, en het is niet veel langzamer dan over de drukke wegen. Dat hadden we eerder moeten ontdekken!

De rest van de middag hebben we niet zoveel meer gedaan. Nog wat geshopt, veel gegeten en een enkel biertje naar binnen gegooid. En de laatste bathjes opgemaakt.

En zo stonden we eind van de avond op het vliegveld, in te checken voor onze vlucht naar huis, naar Amsterdam. Gek hoor, Amsterdam op je boarding pass zien staan. Ineens weer Nederlanders om je heen zien.. Het drong allemaal niet echt door, helemaal niet eigenlijk.

Over de vlucht zelf valt weinig te melden, die verliep wel prima. Beetje turbulent hier en daar, maar ach. Dankzij het ontzettend felle licht op Bangkok airport en ons late avondeten (rond middernacht ofzo) kregen we het voor elkaar om pas rond 04.00 Thailand-tijd te gaan slapen. Hartstikke laat, maar precies goed voor de Nederlandse tijdzone.

Nederland, ineens vlogen we er weer overheen! Bijna thuis, bijna aan de grond, haast aan het einde. De slurf door, vaste grond onder je voeten, ontzettend Nederlandse mensen om je heen. Nederlands kunnen praten tegen de bankmevrouw die de laatste thaise bath omwisselde naar zo’n blauw Euro-briefje. Ook dat was weer even wennen.

Nederland

Maargoed, we waren ook wel weer blij er te zijn. De blijdschap werd nog wat groter toen we de aankomsthal in stapten. Want niet alleen de verwachte familieleden en vrienden (Steven’s moeder, vader + vrouw, Martin) waren er, maar ook nog wat verrassingen. Ramona’s vader + vriendin, haar opa en oma, en zelfs Steven’s zus uit Ierland! Supervet natuurlijk, zo’n compleet comité van mensen die je al zo lang niet gezien hebt. Echt supertof, thanks iedereen!  

Inmiddels zijn dus alweer een weekje of 2 thuis, en aardig gesettled. Alleen de vissen moeten nog verhuisd worden, en Ramona’s zoektocht naar een baan moet nog beloond worden met de eerste werkdag. Naar verwachting zal dat niet zo lang meer duren.

Met het settlen en verstrijken van de dagen, beginnen de indrukken en avonturen ook een beetje een plekje te krijgen. Herinneringen die naar de achtergrond verdwenen door nieuwe herinneringen komen weer naar voren, en ondanks dat het fijn is om weer thuis te zijn, begint het gevoel van “waren we er nog maar” af en toe ook weer op te komen. Als het keihard regent, of als je om je heen kijkt en beseft dat we voorlopig even een relatief ‘saai’ en avontuurloos leventje zullen hebben. Dan denk je ineens weer aan hoe heerlijk het was om een biertje te drinken op het terras op het strand. Letterlijk, tafeltjes en stoelen in het zand, lekker scheef zitten door de kuilen en Changetjes achterover tikken terwijl de zon langzaam ondergaat. Hoe fucking mooi de plekken soms waren waar we sliepen, hoe leuk de diertjes waren die we onderweg tegen kwamen, hoe prachtig het avondlicht scheen op de prachtige outback-luchten, hoe interessant de mensen soms waren die we ontmoetten.

Hoe goed de sfeer was in bijvoorbeeld Darwin, hoe gaaf het is als je bij het overstappen van de ene op de andere bus gewoon even naar het Opera House kunt lopen (hoe gaaf is het als je dat doet, gewoon omdat het kan!), hoe bijzonder het is om kerst te vieren met een zak wijn op het strand.. Hoe goed we het eigenlijk overal hadden.

Ons fijne appartementje in Dee Why, onze heerlijke roadtrip door Nieuw-Zeeland, de prachtige uitzichten van de Australische kliffen bij de Great Ocean Road en de Great Australian Bright, de schitterende onderwaterwerelden, onze levensgevaarlijke toeren op King’s Canyon, de immense leegtes, de fantastische koffie, de zonsondergang op het strand van Broome, de talloze bbq’s, hoe we onszelf beloonden met een stevig glas wijn, of er nu een reden was of niet. Lekker slapen als het een koele nacht was, liefst met de regendruppels tikkend op het dak, Ramona’s tortilla’s, de gevarieerde Filippijnse keuken, de prachtige besneeuwde bergen in Nieuw-Zeeland,het intense gevoel van vrijheid, de zon, de wind, de azuurblauwe of juist turqoise zee, de enorme uitdagingen, het ultieme genieten.

Prachtige momenten, plekken, belevenissen en gevoelens. Heel bijzonder, en die nemen we de rest van ons leven met ons mee!

Liefs van ons