Adrenaline, excitement and adventures

Time flies when you’re having fun! Vandaar dat het alweer een week (ofzo?) geleden is dat ik toe ben gekomen aan een blogje. Erg slecht want ik liep al achter toen ik de vorige schreef haha, nu dus nog steeds. Maar we komen er gewoon amper aan toe. Overdag leuke dingen doen, ’s avonds eten en daarna meestal een of twee afleveringen Lost voordat de gordijntjes dichtgaan en we gaan dromen over de volgende dag.

Of andere vreemde dromen hebben trouwens hehe. Op vakantie dromen we ons allebei helemaal suf, schijnt iets te maken te hebben met het verwerken van dingen waar je in je dagelijks leven niet aan toe komt ofzo. Of te moet bent om te dromen misschien? Ik weet het niet.

Tongariro Crossing
Anyway, ik was gebleven bij de Tongariro Crossing. Een soms helse voettocht van 19 km met iets van 900 meter omhoog en 600 meter weer terug naar beneden, dus je overbrugt een aardige hoogte in die 19 km. Niet ongevaarlijk ook door de smalle richeltjes, de actieve vulkanen en het snel omslaande weer. Een paar jaar geleden zijn er nog twee doden gevallen, mensen die slecht voorbereid de berg op gingen en overvallen werden door het slechte weer. Kortom take care!

Daarom ging ik dus met een gids mee, samen met 25 anderen. Ik als snelle wandelaar liep in de snelste groep en had dus slechts 10 anderen uit de foto’s te houden (goed gelukt btw). Aangezien de lente hier pas net begonnen is en we naar een hoogte van 1980 meter gingen, moesten we ook door de sneeuw. Dikke kleren aan dus (die we niet bij hadden, kon gelukkig gehuurd worden) en gaan met die banaan. Veel te vroeg werd ik opgehaald bij onze slaapplek, vervoerd, opgetuigd en met de rest van de groep aan het begin gedropt. 19 km en 6-7 uur lopen voor de boeg, voor sommigen vast een nachtmerrie, maar ik had er zin in!

Het eerste deel van de tocht ging door de vallei en was slechts een opwarmertje zei men. Mij viel het tegen, maar dat kwam voornamelijk door de loodzware bergschoenen waar ik op liep en totaal niet aan gewend ben. Maargoed het wende na een tijdje en het ontwijken van de stenen ging steeds beter. Het pad ging lichtjes omhoog maar was nog relatief vlak, de views op de bergenreuzen om ons (Mount Ruhapehu, Mount Tongariro en Mount (shit, vergeten), beter bekend als Mount Doom. Ruhapehu lag een paar kilometer verderop, wij slingerden ons vandaag tussen de Tongariro en Doom heen) heen was wel al fantastisch.

Na een dikke 2 uur lopen hadden we 5,5 km vallei achter ons gelaten en kon het feest beginnen, de Devils Staircase! Een schitterende naam voor een van de zwaarste stukken van de route, die mij overigens meeviel. Met een flink stijgingspercentage en soms flinke stappen omhoog slingerden we ons richting het plateau, ondertussen uitgeharde lavastromen passerend en genieten van de meest briljante uitzichten op de vallei achter ons. En het werd alleen maar beter.

Goed, na een tijdje flink klimmen over soms hier en daar ook al wat sneeuw bereikten we de Southern Crater, een grote vlakte die ontstaan is door uitbarstingen van Mount Doom (die van Lord of The Rings) en de Tongariro Mountain om ons heen. Alles was hier een grote witte, prachtige ongerepte vlakte, met die dreigende bergtoppen om ons heen. We liepen over een dikke meter sneeuw heen, schitterend allemaal.

Nadat we ook de Southern crater overgestoken hadden mochten we onze crumpons (het Nederlandse woord weet ik niet, maar het zijn van die ijs-spikes die je om je schoenen bindt) omdoen voor het tweede en laatste zware stuk. Dit was wat mij betreft de pittigste. Het stijgingspercentage was denk ik redelijk gelijk aan de Staircase maar we liepen te glibberen op een ijzig richeltje met een aardige diepte naast ons. Uitkijken geblazen dus! Wel een beetje eng allemaal en je moest goed kijken waar je je voeten neerzette, best inspannend allemaal.

Maargoed ik leef nog dus het is gelukt ;-) We bereikten het mooiste punt van de tocht, het uitkijkpunt boven Red Crater. Deze vulkaankrater was dus rood, maar ook deels gitzwart en grijzig. En nog lekker actief allemaal, je brandde je billen als je te lang bleef zitten. Best lastig om daar te lunchen dus maar het is gelukt. Ondertussen om ons heen de prachtige witte sneeuwgebieden, de drie dreigende bergen, en in de verte Mordor! Voor de filmkenners ;-)

Man dat leek wel een maanlandschap, fantastisch! Geen enkele begroeiing (sowieso al amper in dit gebied), donker, grauw, dreigend, leeg, angstig.. Ik zag precies die scene voor me waarin Frodo en die dikke Hobbit (hoe heet ie ook alweer) de berg op komen en ze ineens Mordor voor zich zien liggen, en best wel onder de indruk zijn (en ook een tikje bang). Goed op die plek stond ik nu dus zelf, en dat gevoel wat je in de film krijgt is echt geen trucage. Echt supervet om te zien, ik heb geloof ik wel 30 foto’s gemaakt van die vallei haha.

Anyway na de lunch snel weer verder want we hadden nog een flink stuk te gaan. Eerst vertrouwend op onze ijs-spikes head-first de steile berg een stukje af gelopen. We kwamen zo in the saddle, beter bekend als het gebied van de Emerald en Blue Lake. Helaas natuurlijk dichtgevroren en bedekt met een dikke laag sneeuw, dat was wel een beetje een teleurstelling. Maar goed, daar kreeg ik een winters, bijzonder mooi landschap voor terug. Ik ga in de zomer nog wel een keertje kijken ;-)

Maarre the saddle, damn! Wat een k*tstuk. Zachte sneeuw waar je 10 cm in wegzakt, en dan een beetje flauw omhoog lopend, een half uur lang. Ik miste de tennisrackets waar ze in cartoons op lopen als er sneeuw ligt.

Hierna kon de sneeuwpret beginnen, lekker glijden van de berg af! Snel beneden maar wel een natte broek. Nouja, je moet wat hè!

Inmiddels was de vermoeidheid flink toegeslagen, waren we weer uit de sneeuw en keken we neer op twee prachtige meren en zelfs Taupo, een dikke 40 km verderop. Ja, Steven had weer eens dikke mazzel met het weer haha.
Het restant van de tocht, toch nog een kleine 3 uur, was minder boeiend. Minder mooi en alles deed inmiddels pijn dus ervan genieten viel ook niet zo mee.. De laatste kilometer was echt een hel trouwens. Een slingerpaadje door een bos, en bij elke bocht hoopte ik dat we op het car park uitkwamen, maar elke keer was het niet zo. Zwaar, erg zwaar.

Maar ik heb het gered! Rond 16.45 slofte ik het car park op, waar een koud en welverdiend biertje op me stond te wachten. We vertrokken van het beginpunt om 09.00 dus bijna 8 uur onderweg geweest. Loodzwaar maar wat was het gaaf! Ik was diep onder de indruk van dat prachtige stukje wereld.

Terug bij het kantoortje van de tour company stond Ramona me al op te wachten, snel een douche genomen en in de auto gestapt naar Wellington. De ferry ging de volgende dag om 08.00 en Wellington is 4 uur rijden, dus we hadden nog een beste tocht voor de boeg toen we rond 18.00 vertrokken.

Ramona had zich die dag ook prima vermaakt trouwens. Zulke lange wandelingen zijn niet haar ding dus we hadden een dagje afscheid van elkaar genomen. Ik de helse voettocht, zij lekker chillen, internetten, 2 uurtjes relaxed wandelen langs een meertje en de spa in. Verschil moet er wezen hè!

De rit naar Wellington verliep soepel (vooral voor mij, lekker geslapen) en tussen de tig campers die al bij de ferry stonden konden we makkelijk en onopvallend ons kamp opbouwen. Of nou ja, de camper neerzetten, gordijnen dichtdoen en slapen dan ;-)

Southern island welcomes us with rain
Ja regen, dat was even een tegenvaller. Het weer was nog wel ok toen we aankwamen, maar toen we een dikke 2 uur later bij het Abel Tasman National Park arriveerden regende het aardig, mistig, koud, windering.. Kortom 3x nix, en de voorspellingen waren niet veel beter. Erg jammer want Abel Tasman is een prachtig stukje kust met mooie baaien, goudgeel zand en azuurblauw water. Prachtig om ene dagje doorheen te kayakken, maar met dit kloteweer was er weinig aan. Misschien gaan we aan het eind van de trip nog terug voor poging twee, als we genoeg tijd hebben.

Murchison
Diep teleurgesteld dus maar weer in de auto gestapt en nog twee uur doorgereden naar Murchison. Een flinke stip op de kaart maar het stelde weinig voor haha. Een tourist office, 2 pubs, een supermarkt en wat rafting companies.
Precies wat we nodig hadden dus! Vers brood in de ochtend, ’s middags lekker wezen raften op de Buller Gorge River, en daarna Nieuw-Zeeland de rugby-game tegen Canada zien winnen.

Het raften was weer te vet trouwens. Geen heel hoog water dus de rapids waren niet echt hardcore (grade 5) maar meestal 3 en soms 4, maar toch leuk. Niet te warm allemaal maar dankzij een goede set kleren was het goed te doen en op de 2,5 uur durende vaartocht kwamen we door mooie gebieden. De stuurman/gids wist ons leuke dingen te vertellen en de cliff-jump van 9 meter hebben we beide goed overleefd. Prima dagje zo!

Na the game zijn we doorgereden naar Cape Foulwind. Ons campertje op een gravelweggetje langs het strand geparkeerd en de storm getrotseerd! Best lekker geslapen ondanks de harde wind en slagregens. De zeehondenkolonie even verderop konden we de volgende ochtend mooi meepakken voordat de regen weer naar beneden zeek. Tijd dus om weer verder te rijden! Zoveel was er in de omgeving toch ook niet te doen tenslotte.

Onderweg wel nog een stop gemaakt bij de Pancake Rocks, rotsen opgebouwd uit dunne laagjes waardoor het net een stapel pannenkoeken lijkt. De wandeling door het gebied was erg mooi, en aan de erosie te zien kun je die over een paarhonderd jaar niet meer maken omdat alles verdwenen is. De boel daar is opgebouwd uit limestone, een erg zachte steensoort die het geweld van wind, weer en zee niet goed doorstaat waardoor alles verdwijnt door erosie.

Hokitika
Onze volgende stop en tevens slaapplek was Hokitika, een slaperig dorpje op een landtong waar een paar rivieren in de zee uitmondden. Vlak achter het strand vonden we weer een plekje waar niet stond dat je er niet mocht kamperen, dus wij waren weer onder de pannen!

De reden om Hokitika aan te doen was de Hokitika Gorge, die er in het blaadje van de lokale ANWB prachtig uitzag. Meestal valt het in het echt dan tegen, zeker als de zon niet schijnt zoals in ons geval, maar je weet maar nooit! Op weg naar de Gorge eerst nog even langs een knots van een meer gelopen, gereden en meer gelopen, was ook erg prettig en een goede ochtendwandeling.

De gorge zelf was dus wel zo briljant als in het boekje. Turqoise water, mooie grijsgrauwe rotsen en geen kip te bekennen verder! Net als de rest van Nieuw-Zeeland trouwens, wat een rust en leegte! Heerlijk gewoon. Gisteravond nog drie kwartier gereden (in het donker) en maarliefst 1 andere auto tegengekomen onderweg haha. Het is elke keer echt weer wennen als je in een drukker stadje terecht komt, ik kan er altijd maar slecht tegen eerlijk gezegd. Al die drukte, dat verleer je op een of andere manier denk ik.

Franz Jozef Glacier
De rest van de dag hebben we in de auto gespendeerd, rijdend naar Franz Jozef. Een dorpje vernoemd naar de gletsjer die een paar km verderop ligt. Gezellig druk (niet te naar mijn zin), erg veel te doen en een prima gratis kampeerplek dus we zijn hier meteen maar 3 dagen gebleven. We gaan nog steeds met een flink tempo door het land heen dus even onthaasten was wel lekker. Wel meteen een lege accu doordat o.a. de koelbox continue stroom trekt en we amper reden met de auto maargoed. Ramona in paniek omdat ik er niet was, maar dankzij wat locals was het euvel snel weer verholpen. Het campertje heeft ons verder nog geen seconde in de steek gelaten gelukkig. Toch een aardige prestatie als je bedenkt dat we inmiddels de 250.000 op de klok voorbij hebben zien rollen. Ongeveer 3.000 daarvan zijn van ons, en ik schat dat we rond de 4.000 – 4.500 zullen uitkomen in totaal.

Maarre Franz Jozef dus! Je hebt hier de gletsjer, de hot pools (included in de guided glacier tour walks en een klein vliegveldje. De gletsjer zelf is onderdeel van de Southern Alps, een zooi bergen die flink hoog zijn, besneeuwd en als bijzonderheidje ook nog eens maar een km of 10-20 van de zee af liggen. Dat leek mij wel een mooie plek voor een scenic rondvluchtje! Maarja, de hoogste skydive aka parachutesprong van het Zuidelijk Halfrond kon je hier ook doen, dus dat heb ik maar mooi gecombineerd!

De volgende ochtend zijn we eerst naar de bottom of the glacier gelopen, een prima voettocht tussen de bergen door en met mooie views. Prima opwarmertje voor de volgende dag, dan zouden we de glacier zelf op gaan.

18.000 ft Skydive
Maar eerst ’s middags dus de skydive! Die 2 die ik in Australië heb gedaan waren als ik het goed heb onthouden van 14.000 voet, omgerekend iets van 4,3 kilometer. Hier kon je vanaf 18.000 voet springen, omgerekend een kleine 5,5 km hoogte!
Het plan was eigenlijk om verderop bij Wanaka te gaan springen tussen de bergen en boven een meer, maar dit was eigenlijk wel de betere optie. Hoger en met prachtige views op de besneeuwde bergen, gletsjers en de zee.
Ik was al behoorlijk nerveus voor we op het vliegveldje waren, gelukkig zakten de zenuwen daarna een stuk. Ik stond op het lijstje voor de tweede vlucht en was gekoppeld aan Leigh, een iel, tenger meisje met iets van 5.000 jumps als ervaring. Prima instructrice dus om op je rug te hebben dus als je je van zo’n hoogte ter aarde stort.
Leon was mijn personal cameraman die mij ging volgen met de voorbereidingen, in het vliegtuig, tijdens de free-fall en bij de landing. Team Steven was er klaar voor!

De rondvlucht was prachtig, daar kan ik kort over zijn. Echt een supervet gezicht om alles zo uit de lucht te zien, supervet!
Ondertussen bouwden de zenuwen weer verder en verder op terwijl we richting de 18.000 voet klommen. Bij 6.000 voet leken we al superhoog te zitten maar toen waren we dus pas op een derde van onze uiteindelijke hoogte!

Bij 10.000 voet kregen we zuurstofmaskertjes op vanwege de ijle lucht. Prettig en hoognodig want je voelde de zuurstof echt gewoon minder worden.

Na het laatste bochtje voelde ik het vliegtuig vermogen afnemen, rechttrekken en kon het feest beginnen. Leigh riep de laatste instructies in mijn oren, Leon vroeg me nog even te zwaaien naar de camera, en de deur ging open. De koude wind sloeg naar binnen, mijn hart klopte al in mijn keel en stokte even toen ik het eerste koppeltje als een baksteen de diepte in zag verdwijnen.

Voor ik het wist zat ik zelf al met mijn benen buiten het vliegtuig en schoven we verder naar voren. One last smile for Leon (die half onder de vleugel hing, lekker in de wind) waarna Leigh ons ter aarde stortte. Een vrije val van 75 seconden, de wind die met 200 km per uur langs je oren raast (want zo hard donderden we naar beneneden), maar eng was het geen seconde. Alleen maar supervet, adrenaline, toch ook wel relaxed en genieten van die unieke ervaring. Gewoon zo fucking vet! I loved every second of it.

De parachute ging uit op 5.000 voet. Na een kleine 10 minuten lekker zweven en wat zelf sturen stond ik weer met beide benen op de grond. Brr wat was het weer vet! Die adrenaline rushes, dat gevoel te zweven als een vogel, jezelf zoiets engs aan te doen voor de lol en om jezelf even een mentale opdonder te geven.. dat blijft leuk! Ook na 3x haha, en het zal zeker niet de laatste keer zijn geweest. I

Ik merk wel dat het minder eng begint te worden. Vooraf en in het vliegtuig kneep ik ‘m wel aardig maar toen ik eenmaal half buiten het vliegtuig hing was de angst weg, ik heb alleen maar genoten! Heerlijk gewoon en als het niet zo stervensduur was zou ik het elke week doen.
De foto’s en video die Leon van me gemaakt heeft probeer ik ook online te zetten, maar het kan nog even duren voor ik daar aan toe kom..

Glacier walk
De volgende ochtend begon brak. Door het restje adrenaline had ik slecht geslapen, en de alcohol van de vorige avond om de spanning wat af te bouwen, had zijn brakte-effect ook niet gemist.
Maar brakheid kon ik niet gebruiken want er stond weer een flinke voettocht op de rol! Vandaag de gletsjer op, een voettocht van een uurtje of 8-9. Gelukkig niet zo zwaar als de Tongariro maar toch niet te onderschatten.

Ook vandaag ging ik weer met een gids mee voor de veiligheid (alleen mocht trouwens niet eens), een gekke Australiër die voor ons de paadjes naar boven zocht of desnoods zelf uithakte met zijn ice-axe. Het grootste deel van de tocht voerde door spleten, dan weer omhoog, dan weer omlaag, en soms door een klein grotje of ijs-poort zeg maar. Het ijs was helaas niet zo blauw als beloofd op de foto, er lag vaak een wat grijzige deken overheen van stof, steen en zand van de omringende bergen. Dat viel me dus wel ietwat tegen. Duurder dan de Tongariro en minder mooi, dat was niet de bedoeling! Maar goed, je kunt niet alles hebben. Sommige spleten, kloven, en de views waren wel gewoon erg vet. Alleen jammer dat het ging regenen en we dus nog anderhalf uur door de zeikende regen terug naar the car park moesten. Gelukkig waren de hot pools ’s avonds erg lekker.

Maarre ik mag niet klagen. De dagtocht leek wat te lang voor Ramona en ze had nog nooit in een helikoper gezeten, dus zij zou de heli-hike doen. Je vliegt dan naar boven, wordt afgezet en loopt daar een uurtje of 2-3 over het ijs. Maar door de bewolking en regen ging dat dus niet door! Arm meisje!

Dus maar aangemeld voor de volgende ochtend maar de pech was kennelijk nog niet op, ook toen werd ‘ie gecancelled. We zagen het niet zitten nog langer rond te hangen, wachtend op beter weer en zijn dus maar doorgereden naar Wanaka.

Wanaka
Wanaka is een middelgroot stadje met gezellige drukte (voor NZ-begrippen, denk dus aan een dorp op woensdagmiddag ofzo) aan een prachtig meer, genaamd Lake Wanaka. Geen idee of het meer of het stadje er eerst waren.
De zon scheen hier uitbundig, het was warm en de enorme bierglazen op het terras waren een te grote aantrekkingskracht voor ons. Relaxte middag dus haha. Overigens was het inmiddels vrijdag (de 7e) en het skiseizoen eindigde zondag dus we konden niet te lang blijven plakken.

De volgende ochtend zijn we nog even naar Puzzle World geweest, een soort speeltuin voor volwassenen vol met grappige spellen, illusies, freaky stuf, 3d-bedrog en een enorm doolhof. We hebben ons mooi 2-3 uur kunnen vermaken daar.

Queenstown
Aansluitend koers gezet naar Queenstown, een soort speelgoedwinkel voor mensen die nog geld in hun portemonnee hebben. Queenstown is klein, druk, gezellig en barst van de activiteiten waar je je geld aan kunt uitgeven. Denk aan helikoptervluchten, skydives, raften, jetboats, skien, paragliden, paardrijden, bungeejumpen, bungee swings, een kabelbaan en nog tig dingen. Verder een hoop restaurantjes, barren, winkels, kroegen en een plek waar we onze was konden doen.


Genoeg te doen dus, maar daarover meer in de volgende blog! De tijd is namelijk op ;-)

Oh wat foto’s betreft! Ramona heeft gister een zooitje foto’s van september waar we zelf op staan online gezet, HIER KLIKKEN!
Ik, Steven maak geen beloftes meer over foto’s denk ik, kan ik ze tenminste ook niet meer verbreken haha. Druk druk druk met veel teveel toffe dingen doen! Inmiddels staan er 2700 op mijn laptop en ik moet ze nog doorkijken voordat ik wat leuks kan selecteren.. En dan nog uploaden.. En dus eerst ergens internet vinden.. Tegen die tijd zijn we alweer een week en 500 foto’s verder ben ik bang ;-) Dus eventjes geen beloftes meer, maar ik doe mijn best. :)


Liefs Steven en Ramona (die nu aan het paardrijden is haha)